Text des Monats August 2021
Edith Braun (Saarbrücken)
Hoochsummer, iss das e Hidds!
Mei liewer Mann, iss das e Hidds! Am Kirgeler Weiher iss Hoochbedrieb. Isch hann
graad noch es leddschd schaddisch Bläddsje funn, nääwer drei äldere Herre.
Däär Ään siehd aus wie e Broffeed, däär Anner wie es Rumbelschdilsje unn däär
Dridd wie mei Pälser Unggel. So aarisch freindlisch hann die misch nidd
aangeguggd. Isch binn jò aa kää jung Määde meh. Wohl odder iwwel muss isch
mer denne ihr Geschbrääsch aanheere.
„Saamò, wivvel Uhr isses dann?“, fròòd de Broffeed.
Es Rumbelschdilsje: „Ei es iss finf Minnudde nòò kalde Erbse.“
„Duu Schbinner!“, saad de Broffeed, „saa mer doch mò, wivvel Uhr dass de hasch?“
Es Rumbelschdilsje mid doodernschdem Gesischd: „Ei dehemm hann isch e
Wanduhr unn e Schdanduhr, unn isch hann aa noch e Schdobbuhr unn aa noch e
Sagguhr vun meim Uuruurgroosvadder.“
„Jòò“, saad de Pälser Unggel, „isch hann gesiehn, wie sei Fraa mid der Schdobbuhr
die Schdrimb geschdobbd hadd, weil se es Schdobb-Ei nidd kunnd finne.“
„Ihr sinn Owwerschbinner“, saad de Broffeed, „aanscheins iss eier Uhr bei de
närrische finf Minnudde hänge blieb. Wanner mer nidd wolle saan, wie schbääd
dasses iss, dann lossens schdehn!“
„Kumm, sei nidd gleisch ingeschnabbd“, saad de Unggel, „isch saan ders jeddser.
Es iss gans genau fuffdsehn Minnudde vòòr virdel vòòr.“
De Broffeed tibbd sisch aan die Schdirn: „Isch glaab wirglisch, ihr hann e
Sunneschdisch. Die Sunn hadd eisch eier bissje Hirn verbrennd. Kammer wirglisch
kääner saan, wie schbääd dass es iss?“
„Dseid, dass de disch besserschd“, saad es Rumbelschdilsje.
„Aan deiner Schdell gäng isch misch nidd veraarsche losse“, mennd de Unggel,
„selbschd iss de Mann: Suuch der dswei Schdegge unn bau der e Sunneuhr! Unn
dann bäädschde immer scheen dsum Peedruss, dasser kää Wälgscher aan de
Himmel kumme lossd – bischd jò e fromm Kerlsche.“
„Isch wääs noch e anner Middel“, saad es Rumbelschdilsje, „falls die Sunn emò
nidd solld scheine. Dann suuchschde der e verbliehder Beddsääscher ... äh ...
Leewedsahn, wolld isch saan ... also die Fedderscher vun dääre Puuschdebluum,
die muschde fordblòòse. Unn dòòdebei muschde dsähle, bis känns meh draan iss.
Unn soo vill Mòò, wie de geblòòs haschd, so vill Uhr isses dann.“
„Ei gudd“, saad de Broffeed, „kannschd mer das Kunschdschdigg jò mò vòòrmache.“
„Warrum dann?“ saad es Rumbelschdilsje, „isch hann jò e Uhr, isch wääs jò,
was es geschlaa hadd.“
„Aanscheins wääsches jò doch nidd“, mennd de Broffeed, „sunsch gängschde
mers jò saan“
Unn jeddsde gehd däär Broffeed dsem Gääeaangriff gääe das Rumbelschdilsje
iwwer:
„Aanscheins gehd die broddsisch Dswiwwel, wo de dòò am Aarm haschd, die gehd
scheins nòòm Moond, ei jòò, das iss soo e Subber-Aschdronnaude-Uhr. Odder
se gehd nòòm Pandhaus.“
Es Rumbelschdilsje lossd sisch nidd aus der Ruh bringe: „Nää, die gehd nidd nòòm
Moond. Unn die gehd aa nidd nòòm Pandhaus; die hann isch heid mòòrje
nämmlisch erschd nòò unsrer Eieruhr gerischd; uff däär waars genau halwer voll.“
„Saamò“, fròòd de Broffeed, „iss die diggi Daal-Uhr dòò aa wasserdischd?“
„Ei jòò iss die wasserdischd“, saads Rumbelschdilsje, „ awwer fer was willschde
dann das jedds wisse?“
„Fer was isch das wisse will?“, saad de Broffeed, „ei weil isch disch gleisch in de
Weiher eninschmeise. Dass de dann wennischens wääschd, wivvel Uhr dasses
iss, wann de am Versaufe bischd.“
„Ei jòò“, saad de Unggel, de hasch gans Reschd, es iss immer gudd, dass ääner
wääs, wie schbääd dasses iss, wann sei leddschd Schdinnsche geschlaa hadd!
Allee hobb! Das gebbd jedds ausbrowwierd!“
Unn dòòdemid schdehn die drei dabber uff unn gehn ab Rischdung Weiher.
Jedds gäng isch nuure gäär wisse, ob die drei Fòòdser wirglisch beglobbd waare
odder ob die nuur soo gedòòn hann.
In Mundartpost Nr. 81