Text des Monats März 2022
Kurt Bauer (Sulzbach)
Die Ähmedds
Es war am erschde rechdich scheene Daach noom Winder on emme varäände
März.
Aach de Guschdav konnd denne Sonneschdrahle nedd widderschdehn. Er hadd
sei Zeidung geholl, sich unne am Päädsche off die nei Bank gehuggd on gelääs.
Ab on zu, wenn em drodds da Brill die Aue aangefang hann wehzeduun, hadda e
Paus gemach.
In ääner von denne Bildungspause sidda e Ähmedds, die vom Gaade hinnedraan
off de Wääch gedribbeld es. „Mei lieb Dierche“, brummelda so foor sich hin, „das
doo es awwer gefährlich. Wie leichd kennd doch jemand komme on dich
dooddrääde. Odder doohinne die, medd dem Kennerwäänche, kennd dich
iwwerfahre. Dass so e Dierche äänfach kä Ahnung hadd, wie gefährlichs offem
Wääch es, vor allem, wemma so glään es.“
Die Ähmedds es awwer emmer weider gelaaf. Nedd gradaus off die anner Seid,
nää, so em Ziggzagg, emmer hin on her, als werd se was suche. De Guschdav
hadda noch e bissje zugeguggd on dann widder gebrummeld: „Domm Dierche, doo
fennschde doch niggs, on die mem Kennerwäänche kommd tadsächlich doorewwer.
Dann siehds schlechd aus foor dich. Komm, ich gänn da e klääner Schubbs, dass
de widder en de Gaade zereggflieschd, wo de herkomm beschd.“
Dann hadda die Zeidung zesammegerolld on wolld die Ähmedds meddemme leichde
Schlaach, so wie ma e Golfball schlaad, zeregg en de Gaade schubbse.
Irndwie muss awwer doobei ebbes nedd geschdimmd hann, weil sich doodenoo
die Ähmedds nemmeh beweed on dood off de Vabundschdään gelää hadd. De
Guschdav hadd se noch e Zeidlang betrachd, dann de Kobb gescheddeld on
gebrummeld:
„Siehschde, du domm Dierche, ich hann joo gleich gesaad, dasses doo om Wääch
gefährlich es!“
In Mundartpost Nr. 83