Text des Monats April
Willi Träm (Stennweiler)
Zwillinge?
Dääm Ennerrees sei Siska hadd emm Kendbedd gelää. Es hadd e Kend kridd.
De Ennerrees waar ganz figgerich. Äär ess emm Haus onn emm Schdall erommgetabbd,
von aaem Baaen offs annere, onn 's ess nedd vorangang. Es Siska hadd
kaae Geschigg gemachd. Das Kend wolld partout nedd komme. Äär hadd emmer
werrer off die Uhr geluud, awwer die ess aach nedd schdehn blieb. „De Deiwel noch
emool“ harrer gedenggd, „de Zichlersch Wellm schberrd doch sei Werdschafd omm
zehn Uhr zu. Wann soll eich dann doo demm neije Kend de Kobb wäsche? Eich kann
doch nedd waarde bis moije. Wenn das Kend erschd die Naachd kommd, esses moije
frieh joo schon halwer geheggd. For was machd dann das Siska kaae Fordmaches?
Ääs waaes doch, wie's gehd. Es hadd doch schon e paar Kenner kridd. Das Bier beim
Zichlersch Wellm werd joo sauer.“
So harrer doromm krageeld. Onn wie alsford noch neischd passierd ess, harrer seich
hinner de Oowe gehuggd onn ess enngeschloofd.
Onn dann harrer e Albdraam gehadd. Sei Siska hadd medde enn de Naachd e Kend
kridd. Naae, nedd aaens, gleich zweij off aaenmool. Wie äär waggerich woor ess,
waars Haus voll Kennergeschrei.
Sei Fraa hadd aach gejoomerd, wo dann däär Vadder von dääne Zwillinge wäär.
Deerschd däärer so e Unfuch mache onn dann däärer enn die Fluchd gehn. Onn
doomedd hodd die Fraa rechd. Weil nämlich däär ald Schiganer, wie äär das Malleer
medd dääne zweij Kenner schbedds gridd hadd, gleich gewuschd hadd, dasser die
Kenner gehoorich seechne moss, onn zwar bei Zichlersch Wellm. Das harrer dann
aach ordlich gemachd. Weils Zwillinge waare, zweij Daach lang, an aaener Tuur. So
wie's seich geheerd. Das waar aarich aanschdrengend.
Am zwedde Daach hadd de Wellm zum Ennerrees gesaad: „Haschde aach die Kenner
schon off de Borjemaaeschderei aangemeld?“
„O jerrem, das hann eich joo ganz vergess. Eich mache das noch dabber!“
Onn äär ess enn seim Zuschdand offs Schdandesamd getorgeld.
„Guten Morgen, meine Herren“, harrer freindlich gegriesd onn hochdeidsch geschwädzd
– bei de Amdspersone moss mer das so mache – onn hadd sei babbicher
Hudd abgeduhn. „Kann eich bei auch Zweij mei Zwillinge, die wo voorgischder
aankomm senn, aanmelle?“
De Schdandesbeamde hadd enn die Lufd geschnubberd onn hadd gleich gewuschd,
was for Geischd enn de Ennerrees gefahr waar, hadd die Auebraue hochgezoh onn
gemennd: „Aber lieber Herr Ennerrees, warum sagen Sie denn 'meine Herren'? Ich
bin doch allein in der Amtsstube!“
Do hadd däär junge Vadder geschduddsd, seich an sei Kobb gefahr, e Schdorm
iwwerleed onn gesaad:
„Se misse endschuldische, Herr Gemaaenerad, eich gehn dabber werrer haaem die
Kenner nochmool nohzehle!“
Mundartpost Saar Nr. 79