Nordwind und Sonne - Völklingen
Christel Keller (Völklingen)
De Nordwind unn die Sunn
De eisisch Wind vum Norde unn die Sunn hann e gewaldischer Dischbudd gehadd. Jeder
hadd gemennd, äär wär de Schdärgschd.
Wie dò e Mann, mimme digge Windermandel aan, vorbei kumm iss, hannse gemennd, das
kinnde se jedzd doch gudd beweise. Bei demm , wo er de’erschd de Mandel dääd ausduun,
däär hädd dann gewunn.
De Wind had wie verriggd geblòòs unn geblòòs, awwer der Kerl had de Graache vum
Mandel geschdelld unn ne noch e bissje feschder um sisch geschlaa. De Wind hadd
inngesien, dass er nix ausrischde kann unn die Waffe geschdreggd.
Jedzd war die Sunn draan. Was had se sisch ins Zeisch geleed fer die diggschde Schdrahle
aus sisch eraus ze holle. Dò war uff äämòl e Hidz, unn der Mann had dabber misse sei
Mandel ausduun.
Unn dò war glaar, wer de Schdärgschd iss. Unn de Wind hads ohne ze grammeddschle
geschluggd.