Es isch schunn e Sturme här, dó sinn de Nordwind unn die Sunn ónnónner kumm unn hónn óngefóng se zänke unn se dischbediere unn se hónn sich nidd kinne äniche, wer dónne jetze meh Salz enn de Galjer hat.
Iwwer ämó isch e Wonnerer dó härre kumm, unn der hat e gudd gefiederder Womsch óngehaad.
Dó sinn de Nordwind unn die Sunn sich änich genn, daß der es meschde Salz enn de Galjer hat, wo's fertich brächt, daß der Wónnerer sinn Wómsch ussdun gäng.
Unn dó hat de Nordwind a glich dicke Backe gemach unn óngefóng se blóse unn hat e gónz issich kalder Wind losgeloss unn gebloś unn geblós was'er gekunnt hat unn gemach wie de Molle óm Idder, awwer wie'er als noch issicher unn härter geblós hat, dó hat de Wónnerer sinn Móndel als noch meh unn gónz feschd ón sich gegrómscht unn nimmeh lossgeloss.
Unn wie de Nordwind dónne gesihn hat, daß'es kä Wärt hat, hat'ers uffgenn.
Unn jetz isch die Sunn ónn die Reih kumm unn hat óngefóng se schinne unn hat gónz glidische Backe kritt unn hat Blódre geschinnt unn die Luft isch als britzischer unn britzischer genn unn's hat a gar nidd lóng geduert, dó hat de Wónnerer óngegfóng se schwitze wie e Barich unn hat vor ludder Hitzt sinn Móndel ussgedun.
Unn ómm Enn isch'm Nordwind nix ónners iwwerich blieb unn er hat misse zugenn, daß die Sunn doch meh Salz enn de Galjer hat wie er.